Moederdag. Ik scrol wat op Instagram en zie een advertentie voorbijkomen van een Indiaas kledingbedrijf. Prachtige, authentieke kleding in allerlei kleuren en prints. ‘Koop een suit voor jezelf en één voor je moeder’. Oh ja, moederdag. Ik zou het bijna willen kopen, zo mooi. Ik weet alleen niet of de Indiase traditionele kledij mijn moeders smaak is. Ze is eerder van de moderne trends. Een zonnebril, gympen en een vlot shirt. Liefst een sterke espresso in haar hand als accessoire. Haar kinderen maakten haar vroeger weleens belachelijk voor de vele panterprints die ze droeg, al stond het haar altijd goed. Maar wat haar het allermooiste stond, was de lange rode jurk met bloemen. Een jurk zo rood als de hibiscusbloemen in de tuin. Ze danste ermee door de woonkamer, haar kinderen om haar heen. Op muziek van Van Morrison, of misschien sinterklaasmuziek, dat weet ik niet meer precies. Wat ik wel weet, is dat het magisch was. En het was mijn moeder die de jurk deed dansen van vreugde.
India of België, Uruguay of Amerika, het maakt niet uit – er is een universele reis van de moeder. Het opbrengen van kinderen, het houden van kinderen, en het loslaten van kinderen. Ga er maar aan staan. Neem bijvoorbeeld mijn moeder. Zij heeft zo’n gek kind dat de wereld rond wil. Eerst lijkt het nog onschuldig – een reisje door Azië, wat vrijwiligerswerk in Kenia. Maar dan blijft ze steeds langer plakken in van die ontwikkelingslanden. Met allerlei armoe en beperkte faciliteiten. Zonder vrienden en familie. Soms een douche, maar soms ook niet. Dan duikt ze ook nog eens in van die projecten die geld kosten, terwijl ze haar baan heeft opgezegd en met een boek hier en een schilderij daar niet veel bijverdient.
Ik krijg een whatsapp’je. Mijn moeder vanuit Washington. Ze stuurt me foto’s van kunst in musea. En van een wild konijn. Ik weet niet wat dat konijn in Washington doet. Mijn ouders moesten in elk geval aan me denken, want ik houd van kunst en van konijnen. Zij hebben mij altijd geïnspireerd om te schilderen. Zij zijn mijn grootste fans. Al waren ze opgelucht toen de konijnenfase voorbij was.
Ik aanschouw op afstand mijn moeders ontwikkelingen, in het loslaten van kinderen die ze eens zo dichtbij zich hield. Hoe ze ruimte geeft om hen te laten zijn wie ze zijn, te laten leven zoals zij willen leven. En zelf weer te leven zonder prominente ouderrol. “Ik ben blij dat je zo gelukkig bent daar”, zegt ze weleens. En mijn vader eveneens. Zelf hebben ze ook jarenlang in het buitenland gewoond, en de laatste vier jaar wonen ze in Houston. Ze hebben me goede voorbeelden gegeven van wonen in het buitenland. Maar hoe logisch het ook is dat we allen in vrijheid onze paden mogen trekken, loslaten is niet altijd makkelijk. Gelukkig hebben we Whatsapp, en foto’s van konijnen. En als ik toch aan de andere kant van de wereld zit, laat ik dan in elk geval leven zoals mijn moeder met haar jurk: dansend op Van Morrison, of wat sinterklaasmuziek.
