Het is een stilzachte ochtend. Nieuwe blaadjes komen uit. Frisgroen. Het zingt lente, één van de mooiste tijden van het jaar. ‘Lekker met de fiets de hort op’, zou mijn oma dan zeggen. Al gaat dat in het Himalaya-gebergte wat minder gemakkelijk dan in Nederland. Oma is nooit in India geweest, maar in haar geest heeft ze behoorlijk veel rondgereisd. Boeken gelezen, documentaires bekeken, musea bezocht, concerten beluisterd… Ja, ze was open voor van alles en nog wat. Aan de telefoon kon ze prachtig vertellen over de verhalen die ze tegenkwam. Ze vroeg weleens naar boeken over India, en wilde er van alles van weten. In onze gesprekken was ze heel dichtbij. Alleen nu voelt Nederland ver weg. Nu mijn vader zojuist belde, en vertelde dat oma overleden is.

Een maand geleden liep ze nog fit rond. Deed haar boodschappen, wandelde in parken, ging op bezoek bij kinderen en kleinkinderen, schreef wat kaarten en kookte maaltijden – iets wat ze zichzelf heeft geleerd nadat opa overleed. Want opa was altijd de kok, en wist van lekkernijen. De laatste jaren was oma alleen, en zag weleens een stoeprandje over het hoofd, maar meer dan dat leek er niet aan de hand. Ook vergat ze weleens haar tas in een trein of café, maar dat deed ze al jaren, dus ook daar was niets mis mee. Krachtig stond ze elke dag op om er weer wat van te maken. En als ze zich wat minder krachtig voelde, dan las ze in haar dierbare boek van de filosoof Marcus Aurelius.

Mijn band met oma was sterk en bijzonder. Is, wil ik zeggen, omdat ik de band nog steeds voel. Die verdwijnt niet zomaar. Voor oma ging het niet om ambitie, resultaten, behalingen, de nieuwste dingen of de grootste carriere. Dat was allemaal leuk en aardig. Zij zag je waarde door je welgemeende intenties. Je talenten en je interesses. Ze was de laatste die naar mijn schoolresultaten vroeg, en de eerste die naar mijn kijk op de wereld vroeg. En altijd – altijd – motiveerde ze mij om door te gaan met waar mijn hart naar verlangde. Als ik een nieuw idee had, dan had zij er vertrouwen in. Volledig vertrouwen, in mij. Ik had niet meer kunnen wensen. Graag maakte ze praatjes met mensen van allerlei afkomsten. In de bus, op het perron, bij een museum. Ze vroeg een Turkse jongen hoe het is om de Ramadan te doen, en de elektricien hoe hij zijn baan ervaart, en de schoonmaakster naar haar afkomst en tradities. Zo had ze volop inspiratie.

Ik kijk naar de Himalayas, die breed voor me schitteren. Ze nemen heel het blikveld in beslag, en twinkelen wit tegen een helderblauwe hemel. Een verse laag sneeuw is gevallen – legt berusting over de scherpe randen. Troost het verdriet van onverwachte wendingen. Vogeltjes kwitteren in de perenboom. Rode, blauwe, en kleine vinkjes. Musjes spelen op het rode dak. En ik huil. En ik lach. Ik lach voor oma. Want zij houdt hiervan. Houdt – want ze leeft voort als ster aan de hemel en als twinkeling in mijn hart. En het is dankzij haar, dat ik kan zien wat zij zag. De kleine vreugdes van het leven. Simpel geluk. Dat is wat zij mij nalaat. Dankjewel. Dankjewel!

Printvriendelijk