Drie jaar geleden woonden Karan en ik in Goa, een provincie in het westen van India. Groene jungle, lange stranden, palmbomen, buffels, rijstvelden, kerkjes en kleurrijke huizen. Tropische warmte en zware regens in de moesontijd. Ik deed vrijwilligerswerk bij een centrum voor duurzame initiatieven. Daar leerde ik Gabriella kennen – een jonge vrouw met een missie. Ze nam me mee naar haar favoriete strand en liet me daar haar dromen zien. Dromen voor een duurzame toekomst, een gezond leven voor iedereen, een harmonie tussen mens en oceaan, een actieve houding in klimaatverandering en een versterking van de positie van de Indiase vrouw. Allemaal dromen die in relatie staan tot… haar liefde voor zeewier.
Nadat ik vandaag een artikel over Gabriella las in een Indiase goed nieuws krant, moest ik weer denken aan het moment op haar favoriete strand. Hoe ze me opgetogen kleine beestjes aanwees, en uitlegde hoe ze het zeewier oogst op een manier dat het erna weer verder groeien kan. En dat we lachten terwijl het zoute water opspatte tegen de rotsen en in onze gezichten. Ze was als een vis in het water. Ik glimlach bij de herinnering. En ik ben blij en geïnspireerd, want in het artikel lees ik dat ze voorts is gegaan met haar dromen om een zeewierboerderij te runnen en vrouwen te helpen bij het opzetten van kleine, duurzame zeewierboerderijen.
Gabriella’s liefde voor zeewier begon als kind. Ze bracht veel tijd door in de bijzondere ecologische gebieden aan de stranden van Goa: getijdepoelen. Daar waar het spel van eb en vloed voor unieke flora en fauna zorgen. Ze hurkte neer en bewonderde dan de vele soorten zeewier, maar het kwam niet in haar op dat het ook eetbaar is. Later, tijdens haar studie naar koraalrif, ontmoette ze een vrouwengemeenschap die vanaf boten de oceaan in dook om zeewier te oogsten. Het was een openbaring voor Gabriella en ze begon alle mogelijkheden van zeewier te zien.
Dat het bijvoorbeeld een alternatief inkomen kan geven aan vissers, zodat ze niet volledig afhankelijk zijn van de visserij. Ook kunnen zeewierboerderijen helpen bij het herbebossen van oceanen. Zeewier absorbeert veel CO2, wat helpt om klimaatverandering tegen te gaan. Daarnaast kunnen vissen en andere flora en fauna opbloeien die afhankelijk zijn van zeewier. En tenslotte kan zeewier extra voedingswaarde geven in een land met veel ondervoeding. Veel Indiërs hebben een ijzertekort, en zeewier is een natuurlijk supplement.
Rond India zijn zo’n 800 soorten eetbare zeewier. Allemaal hebben ze hun eigen unieke voordelen voor het eco-systeem en de gezondheid van mens en aarde. Gabriella voorziet een risico in het ‘overoogsten’ van zeewier, en met haar bedrijf The Good Ocean creëert zij daarom bewustzijn voor een duurzame manier van zeewier oogsten. “Het is belangrijk om te realizeren dat je niet de enige bent die de natuur gebruikt. Neem wat je nodig hebt.” Inmiddels werkt ze met een klein team van vijf mensen, en heeft ze als doel om de positie van vrouwen te versterken middels haar bedrijf. Ook wil ze de kustgemeenschap helpen inzien dat zij ‘de beschermers van de zee en het zeewier’ kunnen zijn. Ik herinner me hoe Gabriella destijds tegen me zei: ‘Het is zo willekeurig, zo onconventioneel. Maar het voelt goed om het te doen, dus blijf ik erbij.’ En dat deed ze.
Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
