Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Vrouwen van India
We wandelen het pad af naar beneden, naar de straat. De zon kleurt de wolken roze. In de verte liggen de Himalayas onder een blauwe hemel. Hun pieken spelen met de wolken. Ook zij lichten roze op in de zon terwijl de koele besneeuwde schaduwen in paars worden gehuld. Scherpe randen tekenen als een lange lijn de horizon. Ze torenen boven de lagere bergen uit als een kroon op een groen gekleed landschap.
Er is een pakketje uit Nederland aangekomen van een vriendin. We halen het op bij de winkel. Thuis open ik de flink ingedeukte doos. De pot pindakaas is gebroken, en alles ruikt heerlijk naar pinda’s. Er zitten boeken in, waaronder twee van Rupi Kaur. Zij is een dichteres van Indiase afkomst, wonend in Amerika. Haar gedichten gaan over haar pijn, groei en bloei als jonge vrouw en hebben al veel mensen geraakt. Ik sla er één open en lees een gedicht over infanticide op meisjes in India. Ja, de realiteit van vroeger en, in bepaalde mate, van nu. Wanneer ik mij begeef in de Indiase maatschappij, op straat, bij de winkel of in onze buurt, voel ik de onderliggende alledaagse orde. Het is een orde van verwachting voor mannen om de kost te winnen, en verwachting voor vrouwen om zich in te houden, onzichtbaar te maken, het huishouden te doen. Natuurlijk is dit niet alles wat India is, maar zoals ieder land heeft ook deze haar wonden. Al kunnen ze helen. En helen doen ze. Stukje bij beetje worden belemmeringen voor man en vrouw doorbroken. En dat brengt kleine geluksmomentjes. Zo ook wanneer ik in The Better India artikelen lees.
Runjun (31) trouwde op haar zestiende en werd mishandelt door haar man en schoonfamilie, nadat ze twee dochters ter wereld had gebracht. Ze was vijf maanden zwanger toen ze naar de stad vluchtte. Haar dochters achterlaten was de moeilijkste beslissing van haar leven. Ze begon als helper in een naaiatelier en spaarde elke cent. Met haar spaargeld en een kleine lening startte ze haar eigen winkel met één naaimachine. Drie jaar lang duurde de rechtzaak voor een scheiding. Nu woont ze samen met haar zoon in een huis dat ze zelf bezit. Ze leidt een naaiatelier waarin ze tien andere vrouwen steunt en leert naaien.
Madhumita (39) werd zoals velen uitgehuwelijkt. Ook na het huwelijk bleef de schoonfamilie geld eisen als bruidsschat. Omdat Madhumita weigerde, werd ze gepest en uiteindelijk op straat gezet. Ze werd sociaal vernederd in het dorp vanwege het voorval, en mensen vertelden haar dat het onmogelijk zou zijn om op eigen benen te staan. Stap voor stap vond ze een uitweg uit de depressie. Ze lanceerde Pipal Tree, een sociale onderneming dat vrouwen een kans geeft inkomsten te verdienen via handwerk. Inmiddels zijn honderden vrouwen uit haar regio nu voorzien van werk en financieel onafhankelijk dankzij Madhumita.
Dit zijn de verhalen van vrouwen die nimmer zielig waren, noch zijn. Deze vrouwen zijn sterk. Ze doorbreken de alledaagse orde die niet dient. Ze zijn de voorbeelden die we zo hard nodig hebben. De dragers van vrede, vooruitgang en liefde. Samen vormen ze een geheel van verandering-maaksters, changemakers, opdat de wereld stukje bij beetje veranderd. Ja, het is wonderschoon. Stuk voor stuk worden wonden geheeld, elke dag.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
