Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Het tandenpoetsritueel
Het is regenseizoen. De meeste dagen zijn bewolkt of regenachtig, maar deze ochtend schijnt de zon. Op grote bladeren van broccoli en zonnebloemen rusten dikke druppels. Ze liggen tijdloos en stil, tot ze verdampen. Een hagedis laat zich vallen van een muur en ploft neer op de stenen, om vervolgens weg te waggelen door het gras. Binnen in de keuken pak ik een snelkookpan en giet het dampende water in een teil. De kikkererwten blijven over. Dan schep ik koud water uit een koperen pot en koel de erwten af. Vandaag maak ik humus.
In de woonkamer zijn de twee vrijwilligers, Sonali en Vatsal, knoflook aan het pellen. Ze komen uit verschillende delen van India, maar zijn al tijden vrienden en hebben het plan ondernomen om naar Adara te komen. Twee jonge mensen, 23 jaar, op zoek naar een leven dat ze nog niet kennen maar waar ze wel nieuwsgierig naar zijn. Een leven buiten de gebaande paden van trouwen, werk en kinderen. Een leven heel anders dan hoe de gemiddelde Indiër het voor zich ziet. Sonali’s ouders weten niet dat ze haar baan heeft opgezegd en ze weten ook niet dat ze hier is. Ze is bang voor hun reactie, dat ze haar niet begrijpen zullen. Iets moet nut hebben en er moet brood, ofwel rijst, op de plank komen. Vrijwilligerswerk valt daar niet onder. En dus vertelt ze een smoes. Vatsal heeft zijn ouders wel geïnformeerd. Na lange discussies en uitleg zijn zij akkoord met het idee om wat projecten te bezoeken ter inspiratie voor zijn leven. Je kunt er van alles van vinden – ik bewonder ze voor het zetten van hun eigen stappen in een maatschappij met veel sociale controle.
‘Willen jullie humus leren maken?’ ‘Ja!’ roepen ze. We bakken knoflook, persen citroensap en mixen de kikkererwten met olijfolie en zout. Vatsal schept de romige humus in een kom en snoept daarna gretig de blender schoon. Samen ontbijten we terwijl de pasgeverfde muren en plafonds oplichten in de kamer ernaast. Ik moest er aan wennen om vrijwilligers te hebben. Voor langere tijd het huis te delen met mensen, de balans te vinden tussen anderen begeleiden en verzorgen en ruimte nemen om mijn eigen vele werk te verrichten. Het is hard werken. Nu ik het schrijf besef ik dat ik als een ouder klink, wellicht. Dit project is onze baby. Een lekkend dak, jerrycans vol water dragen, maaltijden koken, kinderen lesgeven: allemaal onderdeel van deze speciale baby. Eentje die zoveel voldoening geeft.
[Lees verder onder de foto]
’s Avonds maak ik mij klaar voor het tandenpoetsritueel. Het is een favoriet onderdeel van mijn dag: het tandenpoetsritueel. Het is een moment van mij, de tuin en de bergen. En tandpasta. In de badkamer smeer ik het goedje op mijn tandenborstel. Dan loop ik op blote voeten naar buiten. Ik poets mijn tanden terwijl ik uitkijk over de donkere bergen. Een sterrenhemel boven me. Lichtjes fonkelen aan de overkant van het dal. De toeters en bellen van de dag zijn weggeëbt, en de krekels zingen zacht hun lied. Het is weer een dag vol kleine wonderen geweest. We hebben mogen delen met mensen die vanuit passie naar ons zijn toegekomen. Die verheugd en opgetogen lachen, dankbaar om hier te mogen zijn. En dit project, deze baby, groeit hard door alle handen en harten die meedoen.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
