Tweemaal per maand brengt Lieke Hulshof verslag uit over haar belevenissen in India.
In het noorden van India, uitkijkend op de Himalayas, ligt het stadje Pauri tussen sparren en naaldbomen. Het is het oord waar Karan en Lieke hun project zijn gestart: Adara, een groei-leer-werk centrum voor de lokale gemeenschap en internationale bezoekers. Een plek voor uitwisseling, veerkracht, ontspanning, verbinding en ontwikkeling.
Reis door Himalayas
Na weken renovatie en werk zijn we toe aan onze mini-vakantie. Allereerst gaan we naar Auli, een skiplaatsje nabij de Himalayas. Vanaf daar zien we verder. Er was regen voorspelt maar we krijgen zon. Met een backpack voor in de scooter, een rugzak op en de regenjassen in de zitting rijden we naar hogere bergen. Lange tijd slingeren we naast de rivier de Ganges. Steile rotsen rijzen boven ons uit. Enkele keren komen we rijen auto’s tegen, wachtend op een teken van de politie om verder te kunnen. Ze moeten stoppen voor controle bij een gebiedsovergang, of soms vanwege een gedeeltelijke wegversperring. Het is het begin van de regentijd en aardverschuivingen blokkeren regelmatig de wegen. Dan moet er eerst weer opgeruimd worden. Op hoofdwegen duurt dat enkele uren, op zijwegen enkele dagen tot weken. Met een scooter kunnen we er vaak makkelijker langs. We noemen onszelf graag VIP wanneer we alle files passeren.
Na een lange dag rijden is daar onze eerste bestemming. Auli is omgeven door een groene jungle. De avondzon schijnt door het dichte bladerdek. Krekels tjilpen. Bij de top aangekomen is het uitzicht groots. Machtig grijze ruigte tegen een blauwpaarse lucht. Op de pieken ligt een deken van sneeuwwit, alsof er eeuwige vrede te vinden is. Ik heb het niet eerder zo sterk ervaren, maar bergen als deze kunnen me raken. Het is behoorlijk pittig, zulke lange dagen op de scooter. Maar wat is er veel te zien en wat geeft de natuur veel. Wat zijn we nietig klein en wat is de natuur groots. De Himalayas laten me klein voelen, op een hele goede manier. De frisse wind verkoelt mijn wangen van een dag vol zon terwijl een adelaar hoog cirkelt. Het is wonderschoon.
De dag erop rijden we richting Tibetaanse grens. Naast de weg stromen de rivieren en klateren de watervallen. Ze zijn ontstaan uit gletsjers en smeltende sneeuw, aangevuld met regenwater. De bergen werpen hier en daar blauwe schaduwen over ons heen. We komen bij Badrinath, een religieus oord voor hindoepelgrims. De kleurrijke tempel steekt vrolijk af tegen de sobere groene hellingen. Er staan rijen mensen te wachten om de tempel binnen te kunnen. We rijden verder naar het laatste Indiase plaatsje voor Tibet: Mana. Een prachtplaatsje vanwaar we een dagtrek doen naar een waterval. Het is een wandeling door een stille vallei met her en der rotsblokken, grassen en struiken. Schapen grazen verderop. Bergmarmotjes schieten over de heuvels. Na een lange klim komen we bij de waterval. Een ijsblok ligt aan haar voeten. Het water komt van grote hoogte naar beneden vallen. Verrukt en opgetogen klauteren Karan en ik over de keien door het ijskoude water. Even later zit ik op een rotsblok onder de waterval. Honderden druppeltjes tinkelen op mijn huid. Ik sluit mijn ogen. Hier, dicht bij gletsjers die sneller smelten dan ooit tevoren, zie ik hoeveel potentie en veerkracht de natuur heeft. Hoe groots ze is, hoe rijk ze is. Hoeveel ze te bieden en te geven heeft. En dan weet ik, diep van binnen, dat als wij haar laten gaan, haar ruimte geven, haar moeiteloos laten bestaan.. Dat zij volledig herstellen kan.
Hier vind je alle andere columns over de belevenissen van Lieke in India
