Nog een laatste keer kijk ik omhoog naar de tuin voor ons huis. De goudsbloemen wuiven gedag. Het Nepalese echtpaar staat ons vanaf het bovenste terras uit te zwaaien. Zij zullen voor het huis en land zorgen. We hebben een lading geoogste sinaasappelen mee voor Karans familie in Dehradun. Vanaf die stad zal ik naar Nederland vliegen. We lopen verder naar beneden tot we bij de scooter zijn. De sinaasappelen gaan in de zitting. Karan voorop met een backpack tussen hem en het stuur in. Ik achterop met mijn schilderwerken op schoot. Daar gaan we. Zodra we Pauri verlaten, straalt de ochtenzon door de dennenbossen. Hier en daar komen we langs gekleurde huisjes en kleine winkeltjes volgeladen met zoetjes, zoutjes en drankjes. We kijken uit over de terrassen en valleien. Een blauwe hemel schittert tussen de bomen door.
[Lees verder onder de afbeelding]
Twee weken terug hoorden we dat ik het land uit moet voor een nieuw visum. Vanwege corona kon ik lang in India blijven en hadden we de kans om het project Adara op te zetten. Maar nu moest het er dan toch van komen. Hoeveel je je ook een wereldburger voelt, op papier blijf ik Nederlander en Karan een Indiër en zijn visa verplicht om in elkaars land en nabijheid te kunnen zijn. En dus pak ik mijn winterjas in en laat ik de roti’s en bergen even achter. Karan blijft in India om het project te managen.
Na twee uur rijden zijn we flink afgedaald. De Ganges bruist beneden ons. Aan het prachtige turqoise is te zien hoe schoon de rivier is hier, zo dicht bij de Himalayas. Het is een reis van 6 uur. In de avond bereiken we de hoofdstad van de provincie. De populatie was in 2001 officieel 1,2 miljoen, maar is veel meer dan dat. Elke dag trekken er mensen naar deze stad op zoek naar een beter bestaan. Terwijl we de stad doorkruisen twinkelen overal lichtjes aan huizen. Het is Diwali geweest, het lichtjesfestival. Het is één van de belangrijkste feesten van het hindoeisme en staat als symbool voor de overwinning van het goede over het kwade, van licht over duisternis en van geluk over onwetendheid. Een feest van vreugde en geluk. Ik vind het een prachtige traditie, zeker in tijden waarin de wereld soms grauw en zwaar lijkt. Het bindt India en herinnert mensen aan de schoonheid die het leven ook biedt. Traditioneel worden huizen verlicht met diyas: olielampjes gemaakt van kleien kommetjes met wattenlontjes en olie of ghee (boter). Tegenwoordig verlichten mensen hun huizen met gekleurde lichtsnoeren. De duizenden lichtjes geven een bijzondere sfeer in een donkere stad bij avond.
We worden begroet door Karans moeder, oma en zus. Drie generaties vrouwen in een bovenwoning met balkons en kleurige, vriendelijke vertrekken. Nani (de oma) knuffelt me vanuit haar bed en dankt de goden voor onze aankomst. Voor het eerst sinds een half jaar neem ik een warme douche. Het is een klein straaltje want de watertank is aan het einde van de dag bijna op. Mijn wangen gloeien na van de felle bergzon. Ja, het was een goede rit. Zo door de bergen suizen, daar geniet ik van. En dat het stof er maar half afkomt, dat is oké. De lichtjes maken alles goed.
